Het nieuwe album, “Waiting for the Sun” van John Grimaldi werd 26 november laatstleden gepresenteerd in Buddy Guy’s Legends te Chicago. Het is toch wel een voorrecht te noemen, dat onze eerder kleine Italo-Amerikaan zijn recentste output bij de laatste overgebleven reus van de Chicago Blues mag gaan voorstellen. Ik mag van de veronderstelling uitgaan dat men hiervoor toch enige pijlen op zijn boog moet hebben, of noten op zijn zang. Als men Studebaker John zegt, denkt men ‘easygoing but rocking’ Chicago blues, gekruid met veel boogie, een vette sneer swamp, a touch of swing, en dit alles gesausd met zijn typische ‘goedkope gitaren’-slide klank.

Al te voorspelbaar en goedkoop, zeggen sommigen; de typische, herkenbare Studebaker-signatuur zeggen anderen. Smaken verschillen en goesting doet eten, zei mijn grootmoeder zaliger in dergelijke gevallen. Studebaker John’s grootmoeder ook, denk ik, en zij gaf hem de gouden raad : “Follow Your Soul”. En dat deed hij. Eén van de twaalf nummers die hij schreef voor deze plaat noemde hij naar haar wijze woorden en hij gaf het een uitgesproken Latin groove. Haast instinctmatig komen ons beelden van de seventies Santana band voor de geest. Sterker nog, in het openingsnummer “Down at the Bottom” ontwaart men haast Carlos himself in John’s gitaarwerk. Ik had dat precies al willen horen vorig jaar in Haringe Blaublues, de aanzet was daar al gegeven.

“She Just Won’t Roll” is pure, eerlijke rechtdoor rock en “Hell to Pay” heeft Stones invloeden vanuit de Sticky Fingers period. En in “Partner in Crime” weet hij het aan boord te leggen een hoogst eenvoudige gitaarsolo zodanig met verschillende pedaaltjes in te kleuren, dat het lijkt of er drie verschillende gitaristen na mekaar soleren.
De traditionalistische Studebakeroni zullen dan weer meer opgezet zijn met nummers als “Let It Roll On” en “Tell Me So”. In “I’ll Be Rockin’” poogt hij George Thorogood naar de kroon te steken.

Hij trekt maar op één nummer de bluesharp, maar na zo’n sneller dan je eigen schaduw prestatie lijkt het me nogal wiedes dat je voor de rest van een album uitgerangeerd bent op dit instrumentje. “Natural Born Boogie” heet dit nummer met high energetic harmonica, Little Walter op speed.

John wordt op deze CD geruggesteund door zijn oerdegelijke ritmesectie die hem ook begeleidt op zijn tournées. Handjes op mekaar voor bassist Bob Halaj and drummer Paul Ashford. Op keyboards en orgel horen we tevens zijn Poolse runningmate Bartek Szopinski , die dikwijls van de partij is op zijn Europese Tournées.

De man met de knalrode, kanariegele en paarspurperen driedelige pakjes heeft het met dit album gepresteerd even gevarieerd te voorschijn te komen met zijn muziek als met zijn kostuumpjes. Dat opent toekomstperspectieven. Als John zijn gewoonlijke productieritme aanhoudt mogen we zijn volgende CD verwachten in 2010. We kijken er al naar uit.

Loeihard afspelen is de boodschap, want als behangpapier heeft deze CD geen enkele ambitie.
witteMVS